شرکت نگین سبز پویش عسلویه

نیش مورچه در برخی شرایط می تواند باعث بروز علائم شود. به خصوص مورچه های قرمزحشرات سمی و تهاجمی هستند که فک پایین روی سرشان نیشگون می گیرد و می توانند پوست شما را گاز بگیرند. ماده ها همچنین دارای نیش تیز در پشت بدن خود هستند که به یک کیسه سم داخلی متصل است.

در حالی که مورچه های نر فقط می توانند گاز بگیرند، مورچه های ماده هم گاز می گیرند و هم نیش می زنند. هر دوی این شکل‌های حمله می‌توانند صدمه بزنند، اما نیش واکنش شدیدتری ایجاد می‌کند. نکته خوب این است که این مورچه ها فقط در پاسخ به یک تهدید جدی حمله می کنند، مانند زمانی که روی آنها پا گذاشته می شود. اما وقتی این کار را انجام می دهند، معمولاً این کار را به صورت گروهی انجام می دهند که باعث نیش یا گزش متعدد می شود.

چرا نیش مورچه آتشین درد می کند؟

مورچه های قرمز ماده نیش خود را به پوست انسان می زنند تا سموم سمی ترشح کنند که باعث درد فوری در ناحیه آسیب دیده می شود. چیزی که این وضعیت را بدتر می کند این است که مورچه های قرمز به صورت دسته جمعی حمله می کنند و هنگامی که به پوست شما می چسبند چندین بار نیش می زنند.

به دنبال آن علائم التهابی موضعی در طی چند ساعت آینده ایجاد می‌شود که معمولاً می‌توان آن‌ها را در خانه بدون کمک پزشکی مدیریت کرد. با این حال، گاهی اوقات نیش می تواند منجر به یک واکنش سیستمیک کامل شود و حتی باعث آنافیلاکسی شود که اگر با درمان فوری پزشکی انجام نشود، می تواند کشنده باشد.

مورچه های قرمز تمایل دارند حداکثر مقدار سم را در طول تابستان تولید کنند که منجر به واکنش های شدیدتر می شود که بسیار دردناک تر و گسترده تر از زمانی است که شما در هر زمان دیگری از سال نیش می زنید

علائم و نشانه های نیش مورچه قرمز

برخی از علائم و نشانه های نیش مورچه قرمز به شرح زیر است:

اریتم یا گرگرفتگی

خارش در محل آسیب دیده

تورم در داخل و اطراف محل نیش

پوست متورم ممکن است داغ و حساس شود.

احساس نیشگون گرفتن یا سوزش شدید بلافاصله پس از نیش

پوست متورم ممکن است به مرور زمان سفت و ضخیم شود.

شروع فوری درد که پس از مدتی فروکش می کند و خفیف تر از نیش زنبور است.

یک علامت نیم دایره ای که از چندین نیش توسط یک مورچه تشکیل شده است.

اگر قسمت بالایی صورت شما نیش بزند، ممکن است ناحیه اطراف چشم شما به شدت متورم شود.

کهیر موضعی یا یک نقطه قرمز دردناک کهیر مانند با مرکز سفید بالا در محل نیش در عرض ۳۰ دقیقه پس از حمله ایجاد می شود.

این لکه ها اغلب در ساعات بعدی ضایعات حساس، خارش دار و پوستولی ایجاد می کنند که می تواند برای چند روز تا هفته ها باقی بماند.

انواع گونه های رایج مورچه ها

مورچه‌های خانگی

مورچه‌های فرعون

مورچه‌های بافنده

مورچه‌های باغبان

مورچه‌های آسیابان

مورچه‌های نجار

مورچه‌های گله دار

مورچه‌های آتشین

مورچه‌های سیاه

مورچه‌های متالیک

مورچه‌های ارتشی

مورچه‌های کوزه عسلی

مورچه‌های بد بو

مورچه‌های کله گنده

تغذیه مورچه ها

مورچه‌ها می توانند از تمامی منابع غذایی تغذیه کنند، در واقع گوشت، پروتئین و کلیه موادی که منشاء حیوانی دارند به علاوه سبزیجات، میوه ها و دانه هایی که منبع گیاهی محسوب می شوند همگی مورد تغذیه آن ها قرار می گیرند. یکی از دلایل اصلی برای از بین بردن انواع مورچه های خانگی، حمله آن ها به مواد غذایی موجود در خانه است

مورچه ها کجا زندگی می کنند؟

اینکه مورچه‌ها در چه شرایطی می توانند زندگی کنند، تقریباً برای انواع گونه های آن ها مشترک است، آن ها برای ادامه حیات خود به منابع آب، غذا و دمای مناسب نیاز دارند، چیزی که این حشرات را از یکدیگر متمایز می کند، محلی است که مورچه ها کلونی های خود را در آن می سازند.

در حالی که اغلب مورچه ها در اعماق خاک لانه سازی می کنند، گونه هایی وجود دارند که لانه هایشان را درلابه لای برگ های درختان بنا میکنند، این گونه از آن ها که بافنده نام دارند از اتصال برگ های درخت به یکدیگر، کلونی کروی شکلی تشکیل می دهند.

مورچه‌های نجار نیز ترجیح می دهند کلونی های خود را درون بافت های چوب آسیب دیده، نظیر چوب های مرطوب، بسازند.

مورچه‌‌ها حشراتی با فراوانی بسیار بالا هستند. به طوری که جمعیت این حشرات بر روی کره زمین، چیزی در حدود هشت هزار تریلیون مورچه، تخمین زده شده است. این عدد بیان کننده این واقعیت است که به ازای هر انسان، یک میلیون مورچه در کره زمین زندگی می کند.

تصور بر این است که بیش از ۲۰ هزار گونه از این حشرات در کره زمین زندگی می کنند، با این وجود، تنها دوازده هزار گونه از آن ها تا کنون شناسایی و دسته بندی شده اند، در این میان برخی از گونه ها، بیشتر از سایر گونه ها در خانه های ما زندگی می کنند که به آن ها مورچه‌های خانگی گفته می شود.

مورچه‌های سیاه بدبو و مورچه‌های نجار، دو گونه بسیار رایج از مورچه‌های خانگی هستند.

گونه ی نجار، فراتر از یک آفت خانگی می باشند، این گونه مورچه‌ می تواند طی مدت زمانی کوتاه، خسارات مالی سنگینی به سازه های ساخته شده از چوب وارد کند.

با وزن ۸ کیلوگرم، نهنگ عنبر (Physeter macrocephalus) به‌طور متوسط دارای بزرگ‌ترین مغز است، اما وزن کل بدن این جانور ۴۵ تن است و نسبت وزن مغز به بدن در آن ۱:۵۱۰۰ است. اما کدام حیوان بزرگ‌ترین مغز را نسبت به اندازه بدن خود دارد؟ مطالعه‌ای که سال ۲۰۰۹ در مجله‌ی Brain, Behavior and Evolution منتشر شد، نشان داد جنس بسیار کوچکی از مورچه‌ها بزرگ‌ترین مغز را نسبت‌به اندازه بدن خود دارد.

مورچه‌های جنس Brachymyrmex دارای میانگین وزن بدن ۰٫۰۴۹ میلی‌گرم و میانگین وزن مغز ۰٫۰۰۶ میلی‌گرم هستند. براین‌اساس، مغز این مورچه تقریباً ۱۲ درصد وزن بدنش است و بدین‌ترتیب، نسبت وزن مغز به بدن آن حدود ۱:۸ است.

چرا حیوانات مغزهای بزرگ‌تری تکامل می‌دهند؟

به‌طور مطلق، اندازه مغز حیوانات معمولاً همگام با اندازه بدن حیوان افزایش می‌کند. اندازه بزرگ‌تر مغز به‌طور معمول با سه عامل در ارتباط است. سوفی اسکات، استاد عصب‌شناسی شناختی در کالج دانشگاهی لندن گفت: «سرمایه‌گذاری مادری، پیچیدگی رفتار و اندازه بدن.» اسکات به لایوساینس گفت: «داشتن بدن بزرگ‌تر به‌معنای نیاز به کنترل بیشتر آن است. شکارچیان رأس هرم غذایی معمولاً بزرگ هستند و به‌علت نیاز به رفتارهای پیچیده‌تر مانند توانایی فریب دادن طعمه، از داشتن مغز بزرگ‌تر سود می‌برند.»

اما اندازه مغز پیش‌بینی‌کننده کاملی از هوش حیوانات نیست. طبق مطالعه‌ای که سال ۲۰۱۴ در مجله‌ی Frontiers in Neuroanatomy منتشر شد، مغز فیل آفریقایی (Loxodonta africana) به‌طور متوسط ۴٫۶ کیلوگرم وزن دارد که سه برابر بزرگ‌تر از مغز انسان است. به‌گفته‌ی اسکات، اندازه بزرگ مغز آن‌ها تا حدی به دلیل مخچه بزرگ آن‌ها است که برای هماهنگ کردن فعالیت عضله در تنه و گوش‌های آن‌ها استفاده می‌شود.

همان‌طور که اندازه مطلق مغز پیش‌بینی‌کننده خوبی از هوش حیوان نیست، مقایسه نسبت مغز به بدن نیز نمی‌تواند نشانگر هوش باشد. طبق مطالعه‌ای که سال ۲۰۰۹ در مجله‌ی Frontiers in Human Neuroscience منتشر شد، انسان‌ها و جوندگان تقریباً اندازه وزن مغز به بدن ۱ به ۴۰ دارند. اگرچه، طبق استدلال همان مطالعه، اگر اندازه موش به اندازه انسان بود، به این اندازه باهوش نبود، زیرا قشر مغز کوچک‌تری دارد (خارجی‌ترین ناحیه از مغز که با پیچیده‌ترین عملکردهای روانی در ارتباط است) و نسبت‌به انسان‌ها نورون‌های کمتری دارد. اسکات گفت:

اگر به مغز خرگوش، گربه و میمون کوچک نگاه کنید، اندازه آن‌ها تفاوت چندانی با هم ندارد، اما رفتار آن‌ها به دلیل ماهیت سلول‌های مغزی بسیار متفاوت خواهد بود. اگر میمون را بررسی کنید، مغز یک نخستی‌سان را می‌بینید که لوب پیشانی بزرگ‌تر و رفتارهای ناشی از حس کنجکاوی بیشتری دارد.

اسکات توضیح داد سازگارهای‌های تکاملی ساختار مغز را تغییر می‌دهد، به‌طوری‌که اندازه برخی از نواحی افزایش پیدا کند و برخی از ارتباطات عصبی ترجیح داده می‌شود. در انسان‌ها، اندازه قشر مغز و تراکم نورون‌های قشر مغز نسبت‌ به اندازه مغز نسبت‌ به اندازه بدن، هوش ما را بیشتر توضیح می‌دهد. به‌گفته‌ی اسکات: «درمقایسه‌با حیوانات دیگر، بدن کوچکی برای اندازه مغز خود داریم.»

هنگام مقایسه مغز گونه‌های مختلف، مهم است که ساختار مغز و نیز اندازه مغز را درنظر بگیریم. ازآنجاکه نسبت اندازه مغز به بدن توسعه تکاملی قشر و تراکم ارتباطات عصبی موجود در آن ناحیه از مغز را درنظر نمی‌گیرد، دانشمندان ضریب مغزی (EQ) را به‌عنوان معیار دقیق‌تری از هوش انسان درنظر می‌گیرند. ضریب مغزی اندازه نسبی مغز یک گونه خاص، درمقایسه‌با اندازه مورد انتظار مغز گونه‌های دیگر با اندازه بدن مشابه است.

یکی از عوامل کلیدی تأثیرگذار در EQ اندازه نسبی قشر درمقایسه‌با بقیه مغز است. براساس مقاله منتشرشده در Encyclopedia of Behavioral Neuroscience، مقایسه حیوانات براساس EQ آن‌ها چشم‌انداز دقیق‌تری از هوش آن‌ها درمقایسه‌با نسبت مغز به بدن ارائه می‌کند، اگرچه به‌اندازه‌ی تعیین اندازه مطلق و تعامل نواحی انفرادی مغز دقیق نیست.

سپس مفهومی به نام قانون هالر وجود دارد: هرچه حیوان بزرگ‌تر باشد، نسبت مغز به بدن آن کوچک‌تر خواهد بود. ولفیلا گروننبرگ، استاد نوروبیولوژی در دانشگاه آریزونا گفت: «ازآنجاکه اندازه مغز نسبت‌به اندازه بدن سنجیده می‌شود، به‌طور نسبی، کوچک‌ترین حیوانات بزرگ‌ترین مغزها را دارند.»

برای مثال، مورچه‌ها در مقایسه با پرده‌بالان دسته‌ای که شامل زنبورها، وسپ‌ها (زنبورهای بی‌عسل)، زنبورها سرخ و اره‌مگس‌ها می‌شود، مغزهای نسبتاً کوچکی دارند. گروننبرگ گفت: فکر می‌کنیم علت آن است که مورچه‌های کارگر پرواز نمی‌کنند. پرواز به پردازش بینایی زیادی نیازی دارد، بنابراین، بسیاری از حشرات دارای توانایی پرواز چشم‌های بزرگی دارند که منجر به لوب‌های بینایی بزرگ‌تر می‌شود. در برخی از حشرات مانند آسیابک‌ها پردازش بینایی بیش از نیمی از کل مغز آن‌ها را شامل می‌شود.

مورچه‌های ارتشی به نزدیک ۲۰۰ گونه از مورچه‌ها گفته می‌شود که حشره‌های اجتماعی دیگری مانند موریانه‌ها، زنبورها و مورچه‌های دیگر را شکار می‌کنند و می‌خورند. گاهی نیز دو لشکر رقیب با هم رویارویی می‌کنند. گاهی حتی جاندران مهره‌دار نیز از آسیب آن‌ها در امان نمی‌مانند. اگر مار، غورباغه یا سوسماری بر سر راه آن‌ها باشد، جان به در نمی‌برد. با این همه، مورچه‌ها ارتشی چنین جاندارانی را نمی‌خورند.

برای بسیاری از جانداران، کارآمدترین راه‌ نجات، گریز و دوری از آن‌هاست. مورچه‌های ارتشی نابینا هستند. از این رو، برخی جانداران هنگام رو به رو شدن با یورش آن‌ها، خود را بی‌جنبش نشان می‌دهند و از این راه از آسیب آن‌ها در امان می‌مانند. اگر حشره‌ای که با میلیون‌ها مورچه‌ی گرسنه رو به روشده است، جنبشی از خود نشان دهد، مورچه‌ها بی‌درنگ جنبش آن را درک می‌کنند و به سویش یورش می‌آورند. آن‌ها حتی به جاندرانی مانند عقرب نیز می‌تازند.

این مورچه‌های جنگجو در بیش‌تر درگیری‌ها و یورش‌های خود پیروز می‌شوند، اما گاهی مورچه‌های دیگر در برابر آن‌ها می‌ایستند. با این همه، بیش‌تر آن‌ها به ناچار خانه‌ی خود را رها می‌کنند. مورچه‌های کارگر تخم‌ها، لاروها و شفیره‌ها را بر دوش می‌کشند و از درختان و بوته‌ها بالا می‌روند و بی‌جنبش می‌مانند تا یورشگران از آن جا بروند. پس از چند ساعت، به آهستگی و با احتیاط به لانه‌ی خود باز می‌گردند.